برف دونه

امروز اولین دونه های برف رو صورتم , حس خوبی بهم دست داد.. حسی که تو بچگی داشتم و چنان ذوقی می کردم که هرچند دقیقه یه بار از پشت شیشه اومدن برف رو چک می کردم و تخمین میزدم اگه همین جوری برف بیاد مدرسه تعطیله...چه دلخوشی هایی چه روزایی بود ..سرم تو کتاب و درس و مدرسه, دنیام تو همین سه کلمه خلاصه میشد...دوران کودکی تو اون زمان دوس داشتنی بود همه چی رو ,همه ی آدم ها رو خوب می دیدم اما زمونه نشونم داد که انسان ها فقط اسم انسانیت رویدک می کشن درونشون دنیای بدی هاست که حتی تصور کردنش خواب و خوراک روازت میگیره چه برسه باهاش روبرو هم بشی.یاد گرفتم تجربه کردم ضربه خوردم اما ناامید نشدم .خدایا شکرت مرسی که کنارمی مرسی که از خودت در من دمیدی باشد که لایق بندگی باشم.